5MinutenMuseum

Leila verbeeldt de strijd tussen oost en west, te zien zijn de tegenstellingen en de overeenkomsten in beide vormentalen. Het (Delfts)blauwe enerzijds, verwijzend naar onze ruwe, maar vertrouwde, zeevarende en christelijke geschiedenis en de elegante vurige bloemachtige tekens die de periferie vormen en vandaar het grote blauw aanvallen en
infiltreren. Haar bijna naaktheid duidt op de kwetsbaarheid van het lichaam in de strijd en ook op de erotiek die onlosmakelijk eraan verbonden is. De tatoeages hebben een vergelijkbare sensuele aantrekking: blijkbaar heeft de drager de moed om beslissingen voor het leven te nemen en de bijbehorende pijn ervoor te doorstaan. Haar plaatsing achter glas verhoogt de spanning van het gevaar enerzijds, tentoongesteld of in de beklaagdenbank als gevaarlijk sujet en de spanning van het sensuele anderzijds als dame achter glas.

Voor de kenners van de geschiedenis van het oost/west conflict is er de verwijzing in naam en looks naar de roemruchte Palestijnse Leila Khaled die de wereld schokte in de jaren 60 door in al haar rustige intelligente schoonheid gewapende gijzelacties uit te voeren.
Leila is een donkere schoonheid, en wij noordelingen verlangen naar de vurigheid van de zuidelijke volken, maar vrezen hun licht ontvlambaarheid, zeker nu we omgeven worden door brandhaarden. Daarbij willen wij als kuddedieren graag weten waar we iemand moeten
plaatsen en dat doen we op basis van uiterlijke kenmerken. Maar Leila's kenmerken maken haar net zo goed een Iraki- als een American beauty.

De grensgebieden van ons concept van schoonheid zijn het werkterrein van Silvia B. Haar beelden, tekeningen en installaties bevragen hoe wij ethische oordelen verbinden aan esthetische. Zij zijn in eerste instantie zo mooi mogelijk en verleiden dichterbij te komen, in tweede instantie verontrusten ze, omdat hun schoonheid niet de gangbare is.  
De figuren zijn gevangen tussen verschillende leeftijden, geslachten, culturen of imago's, tussen mens en pop en tussen mens en dier. Deze ambiguïteit streeft ze na, om de kijker te dwingen zijn oordeel uit te stellen. De toestand van twijfel is heel belangrijk. Zeker in deze tijd
waarin velen alles zeker lijken te weten.

Silvia B. is gefascineerd door waar wij vandaan komen en waar we naar toe gaan, het beestachtige en instinctieve enerzijds, het artificiële en rationele anderzijds. De mens geeft met zijn uiterlijke manifestatie aan op welke plaats van de lijn tussen deze uitersten hij vindt dat hij staat op dat moment. Daarbij integreert ze de directe verbeelding van de tijdgeest, de mode, steeds meer in het werk. Interessant is dat mode alsmaar verder gaat dan kleding, haar en make-up. Het hele lichaam is werkterrein voor mutilaties, extensies, protheses en de huid heeft meer belang dan ooit.

De laatste jaren werkt ze veel op basis van etalagepoppen. Zij zijn gemaakt om te tijdgeest te etaleren, dat is voor Silvia B. een goede basis om op verder te gaan. De beelden krijgen uiteindelijk een huid die de drager is van een gedachte.