Van poëzie tot animatie, van grafiek tot werk in 3D, van textiel en behang tot schilderijen, grafisch kunstenaar Geoff McFetridge zet het allemaal naar zijn hand. Zowel in zijn vrije werk als in zijn opdrachten heeft hij vanuit zijn thuisbasis Los Angeles in de afgelopen tien jaar een eigen handschrift ontwikkeld dat tegelijk gedetailleerd en abstract is. Vol handen en tanden, dingen en dieren, skaters en fietsers.

“Als grafisch kunstenaar zwem je als het ware in een leegte. Het is echt simpel om cool stuff te maken, ik zie elke dag zoveel cool stuff dat het oninteressant wordt.” Geoff McFetridge ziet zichzelf als een handelaar in iconen. “Neem de Yeti. Daar heb ik er in de loop der jaren vele tientallen van gemaakt. In feite heb ik de bigfoot teruggebracht tot bijna niets. Maar hoever ik het beeld ook reduceer het blijft herkenbaar. Daarmee trek ik mensen naar binnen, om de boel daarna een twist te geven en het spel met de perceptie aan te gaan.”

Roem als ontwerper verwierf McFetridge, geboren in Canada maar opgeleid aan het California Institute of the Arts, al toen hij nog studeerde. Twee jaar lang gaf hij vorm aan het fameuze underground Beasty Boys magazine Grand Royal. Sindsdien werkte hij voor talloze opdrachtgevers van Nike, Pepsi, Stüssy, Burton, Girl tot 2K/Gingham. Hij maakte clips voor Plaid, Simian en recent The Whitest Boy Alive en filmtitels voor The Virgin Suicides en Adaptation. Hij is een van de Beautiful Losers en maakte solo-tentoonstellingen van Los Angeles tot Parijs en van Londen tot Tokyo. ‘Bend the Void. The Space between Yeah and Yes’ is zijn eerste grote solo in Nederland.

Hoewel zijn werk zich af en toe letterlijk van de scherpe kant laat zien, is humor net zo’n sterke constante voor McFetridge. “Humor is de meest solide basis om op te bouwen. Humor reist snel en makkelijk. Ik zie er spel in om mensen te laten glimlachen om een logo.” Voor zowel zijn opdrachtwerk als zijn vrije kunst put McFetridge uit de grote stapel schetsboeken die hij in de loop der jaren verzamelde. “Als ontwerper produceer je zoveel afval. Aan ieder ontwerp gaan zeker tien ruwe schetsen vooraf. Dat weggooien is zo zonde. Ik bewaar het allemaal en trek er regelmatig een woord of een benadering uit die me dan weer inspireert tot iets nieuws. Zo bouw je een pad voor je eigen brein.”