Wild vrouwelijk, vrolijk, verleidelijk en verderfelijk tegelijk. Als multi-disciplinair kunstenaar, lichtvoetig hoppend tussen kunst en mode en illustratie, heeft de Engelse Julie Verhoeven (1969) de afgelopen jaren een flinke reputatie opgebouwd. Haar werk siert stoffen van Versace en accessoires van Mulberry. Het refereert aan Surrealisme en Schiele, om maar een paar invloeden te noemen. En hoewel haar achternaam misschien anders doet vermoeden, is Verhoeven door en door Engels, op het eccentrieke af. Vanaf 13 november zet zij MU helemaal naar haar hand en verandert de Witte Dame in een feminiene kruising tussen een latex rariteitenkabinet, een Victoriaans boudoir en een gestencilde punkbunker.

Kern van het werk van Verhoeven zijn haar tekeningen. Sensuele, mooie, maar ook tragische vampen bevolken haar creatieve wereld. Soms ademen ze een vleugje Beardsley dan weer hebben ze een regelrechte Vogue-oogopslag of een constructivistische fysiek. De referenties buitelen over elkaar, en liggen voor het oprapen voor wie goed kijken wil. Keiharde pop en fashion, schiderkunst en interieurs, kapsels en films, alles kan Verhoeven voeden in haar speurtocht naar inspiratie.

Verhoeven laat haar vrouwen graag met humor tornen aan de grenzen van de esthetica, omdat daaronder de destructie woekert. Met een vileine pen en likken verf legt ze die diepere laag bloot op een rauwe manier, in de beste traditie van de punk.

Bij de expositie verschijnt ‘A Bit of Rough’, een door MU uitgegeven boek over het werk van Julie Verhoeven met daarin een essay van critica Francesca Gavin.

  Lees dit artikel uit Volkskrant Magazine

Lees dit artikel uit Kunstbeeld