Opening vrijdag 17 maart vanaf 20.00 uur

In Kim’s Bedroom spiegelt samensteller en gastcurator Kim Gordon (Sonic Youth) de bezoeker een bijzondere, persoonlijke wereld voor waarin beeldende kunst, fotografie, film/video, mode en muziek samenkomen. Het project bestaat uit een expositie, een muziekperformance, een filmnight en een publicatie met CD.
De kunstenaars die door Gordon zijn uitgenodigd bewegen zich vaak op meerdere terreinen, of op de snijvlakken van voornoemde disciplines. De lay-out van de tentoonstelling speelt op opmerkelijke wijze met de tegenstellingen tussen publiek en privaat, binnen en buiten, fantasie en werkelijkheid. De ruimte van MU is omgevormd tot een interieur dat refereert aan een filmset. Door middel van een gebogen wand wordt de bezoeker langs een opeenvolging van werken van Jessica Wood, Jutta Koether, Tamra Davis, Kim Gordon, Rita Ackermann, Spike Jonze, Sofia Coppola, Richard Kern en Raymond Pettibon naar de kern van de tentoonstelling geleid. Deze intieme ruimte, de slaapkamer, is onder meer ingericht met een installatie van modeontwerpster Susan Cianciolo.
In deze ‘huiselijke’ omgeving wordt het publiek uitgenodigd om zichzelf te bekijken -en uiteraard om bekeken te worden- in de ontwerpen van Cianciolo. In de slaapkamer kan het publiek zelf een selectie maken uit videofilms van Sadie Benning, Cameron Jamie, Tony Oursler, Dave Markey, Lisa Rinzler, Kathleen Hanna en Kim Gordon.
Met Kim’s Bedroom toont MU een spannend project waarin recente ontwikkelingen in de hedendaagse kunst naast elkaar worden geplaatst. Voor de expositie worden door het merendeel van de kunstenaars nieuwe werken gerealiseerd.
Bij de opening van de expositie wordt de publicatie, ontworpen door Purple in Parijs, gepresenteerd. De publicatie bevat werk van vrijwel alle kunstenaars die deelnemen aan Kim’s Bedroom alsmede een CD. Op zaterdag 18 maart 2000 vanaf 21.00 uur vindt in Cultureel Centrum De Effenaar de muziekperformance plaats. Deelnemende muzikanten zijn Quix-o-tic, Steve Malkmus, Jim O’Rourke, Ikue Mori, DJ Olive, Kim Gordon en Thurston Moore. In de Rembrandt Cinema worden op zondag 19 maart vanaf 20.00 films en video’s vertoond van Raymond Pettibon, Dave Markey, Cameron Jamie plus een selectie uit het videomateriaal van de expositie.

CD
De CD die tijdens de opening van de expositie wordt gepresenteerd bevat materiaal dat is geselecteerd door Kim Gordon. Het gaat om een selectie van muziek en geluid van de kunstenaars die deelnemen aan de expositie en bijdragen van muzikanten die passen binnen de sfeer van het project. Uitgenodigd voor een bijdrage zijn: Loren Mazzacane, Chan Marsall, Julie Cafritz, Michael Morley, Mike Kelley, Raymond Pettibone, DJ Olive, Ikue Mori, Kim Gordon, Rita Ackermann, Jutta Koether, Kathleen Hanna, Yoshimi (Boredoms), John Fahey en Adris.

Purple Book
Purple Book brengt een speciale editie uit naar aanleiding van de expositie in Eindhoven. Deze editie bestaat uit 96 pagina’s waarbij elke kunstenaar materiaal voor een aantal pagina’s aandraagt. De publicatie vormt geen klassieke catalogus maar een autonome uitgave, die in het verlengde ligt van de expositie. De inhoud van dit Purple Book wordt samengesteld door Elein Fleiss, Kim Gordon en MU. Het ontwerp en de distributie geschiedt door Purple.
Purple is een magazine dat sinds 1992 wordt uitgebracht door een groep jonge critici, kunstenaars and curatoren. Purple opereert vanuit Parijs en is inmiddels wereldwijd bekend als een toonaangevend blad waarin artiesten hun werk presenteren en ideeën uitdragen. Daarnaast fungeert Purple als centrum van een netwerk waar kunstenaars, werkzaam in uiteenlopende disciplines, elkaar van nieuwe informatie voorzien en waar men elkaars werk leert kennen. Inmiddels heeft Purple 15 edities uitgebracht. Een uitgave van Purple bestaat meestal uit interviews, artikelen en presentaties die een breed scala van onderwerpen en disciplines beslaan, waaronder film, video, politiek, mode, architectuur, sex, wetenschap, fotografie, kunst en muziek. Elke editie is opgebouwd rondom een los thema dat een link legt tussen de onderwerpen. Zo zijn Purple magazines uitgebracht met thema’s als Indian Summer, Violet Violence en Post-Sex. Daarnaast heeft Purple een aantal ‘modules’ als tijdschrift uitgebracht met een meer specifiek karakter zoals Purple Fashion, Purple Sexe en Purple Fiction.

Kim Gordon is geboren in 1953 in Los Angeles en woont en werkt vanaf 1980 in New York. Zij studeerde aan Otis College of Art and Design in LA en was in de vroege tachtiger jaren werkzaam voor diverse galeries waaronder White Columns. Aan deze expositie namen onder andere Mike Kelley en Tony Oursler deel. Samen met Thurston Moore, Lee Ranaldo en Richard Edson startte Gordon in 1981 Sonic Youth, waar zij nog steeds deel van uitmaakt. Met Sonic Youth maakte zij talrijke albums en speelde zij in alle belangrijke clubs en op alle grote festivals in Europa, Japan, Australië en Amerika. In 1992 richtte zij Free Kitten op met Julie Cafritz. Kim Gordon regisseerde video’s voor The Breeders en co-produceerde de CD Pretty On The Inside van Hole. In 1994 startte zij X Girl, een kledinglijn gespecialiseerd in skatemode voor meiden. In 1996 werkte Gordon mee aan de expositie Baby Generation in Parco Gallery in Tokyo, Japan. In november 1999 verscheen een CD van Kim Gordon, samen met DJ Olive en Ikue Mori.

Ackermann is in 1968 in Boedapest (Hongarije) geboren en woont en werkt momenteel in New York. Zij is vooral bekend geworden met haar schilderijen van jonge vrouwen. Haar rijkgeschilderde werken onderzoeken onderwerpen als seksualiteit, gevaar en ambiguïteit. De schilderijen laten zich niet definiëren en worden vaak in tegenstrijdige bewoordingen omschreven. Nu eens jagen ze een utopie na, dan weer dragen ze een ondertoon van cynisme. Ackermann heeft tentoongesteld in de Verenigde Staten en in Europa. In New York heeft zij ge-exposeerd in Andrea Rosen Gallery en in het Swiss Institute. In Europa waren solotentoonstellingen van haar te zien in Interim Art in Engeland, Rebecca Camhi Gallery in Athene, Bartok 32 Galeria in Boedapest en in Peter Kilchman Galerie in Zürich.

Film- en videomaker Sadie Benning is geboren in 1973 in Madison, Wisconsin en werkt en woont momenteel in New York. Tot Benning’s meest bekende werken behoren The Judy Spots (1995, 15 minuten), German Song (1995, 6 minuten) en Flat is Beautiful (1998, 50 minuten). Over Flat Is Beautiful: Deze film verkent op een diepe en gevoelige manier het innerlijk van een elfjarig meisje. Zij moet het opnemen tegen een omgeving die niet erg tolerant staat tegenover haar lesbische moeder en haar partner. In It wasn’t Love laat Benning haar persoonlijke Hollywoodfilm plaatsvinden in haar eigen slaapkamer, daarbij gebruik makend van een Fisher Price speelgoedcamera. Haar video’s kenmerken zich door een beeld dat een intens onrealistische, droomachtige kwaliteit heeft.

Susan Cianciolo (New York) is vooral bekend als mode-ontwerpster maar is tevens succesvol als filmmaker, haar film Pro Abortion / Anti Pink was ‘critics choice’ op het Rotterdam Film Festival van 1997. Ciancioli keert zich in haar ontwerpen sterk af van het massaproduct; haar creaties zijn handmatig door haar en haar medewerkers vervaardigd. Zij sprokkelt als het ware haar creaties bijeen, zij knipt en plakt en voegt toe aan bestaande kleding. Kenmerkend zijn de gebreide stukjes en de vrije borduursels die ze schijnbaar willekeurig een plaats geeft in haar ontwerpen. Haar gebreide sweaters kunnen uit elkaar gehaald worden; de mouwen kunnen gebruikt worden als beenwarmers. Cianciolo wil dat haar kopers het ontwerp zelf afmaken; haar denim rokken uit de Run Collection, moeten door de drager op de zelf gewenste lengte afgeknipt worden. Haar presentaties zijn controversieel. Zo liet ze slapende modellen haar collectie showen.

Sofia Coppola (1972, Los Angeles) is de dochter van filmmaker Francis Ford Coppola. Zij startte haar kledinglijn MILK FED in 1994 en co-presenteerde in dat jaar de TV Show Hi-Octane met Zoe Casavetes. Sinds 6 jaar fotografeert Coppola tienermeisjes in een stijl die een post-Calvin Klein sfeer schept. Zij debuteerde met haar korte film Lick The Star op het Film Festival van Venetië in 1998 . Haar eerste langspeelfilm The Virgin Suicides, met in de hoofdrollen Kathleen Turner en James Woods én met een soundtrack van het hippe Parijse duo Air, ging in 1999 in première op het filmfestival in Cannes.

Filmmaker Tamra Davis (1962, Los Angeles) maakte 3 films : Guncrazy (1993), CB4 (1994) en Billy Madison (1995) en regiseerde aan aantal muziekvideo’s voor Sonic Youth. Davis’ maakte tevens een aantal korte documentaires. In één van die documentaires spoort zij vrouwen op die actief zijn in de undergroundmuziek en interviewt hen.

Mark Gonzales is een 30 jarige kunstenaar uit Los Angeles Californië, die momenteel woont en werkt in San Fransisco. Zijn kleurrijke en kinderlijke tekeningen zijn zowel grappig als diepzinnig. Zijn werk heeft de rauwe energie van de jeugd en is doordrenkt van een humoristische spiritualiteit. Gonzales gebruikt een scala aan middelen om zijn werk tot stand te brengen. Verschillende soorten verf, viltstiften, fotokopieën, collages en zijn unieke, opzettelijk verkeerd gespelde teksten smelten samen tot een specifiek eigen stijl. Zijn eigenaardige onderwerpen weerspiegelen een eigentijdse problematiek. In zijn werk wordt herhaaldelijk gerefereerd aan thema’s als liefde, godsdienst, de media, mode, sex en basale menselijke emoties.
Oorspronkelijk was Mark Gonzales’ populariteit gebaseerd op het feit dat hij een van de beroemdste professionele skateboarders aller tijden is. De bewegingen die hij concipieerde en het gemak waarmee hij die uitvoerde hebben hem tot een legende gemaakt in de skatewereld. Eigenlijk vormen de ontwerpen die hij maakte voor de onderkant van zijn skateboards het begin van zijn kunstenaarschap. Mark Gonzales nam deel aan groepstentoonstellingen over de hele wereld en heeft solo-exposities gehad bij Alleged Inc. in New York in 1994, 1995 en 1996, bij X-Large in L A in 1994, bij Galerie Analix in Geneve en in 1998 in de Parco Gallery in Tokyo. Zijn kunstwerken en geschriften zijn erg gewild bij een toegewijde schare bewonderaars.

 
Cameron Jamie woont en werkt in Los Angeles en heeft naast een solo-expositie in LA en in Bordeaux, Frankrijk geparticipeerd in diverse groepstentoonstellingen. Jamie’s fascinatie voor ‘apartment wrestling’ inspireerde hem tot een serie video’s en foto’s. Apartment wrestling was een populair verschijnsel in de vroege 70-er jaren dat zich manifesteerde in de soft-pornografie. Er werd gebruik gemaakt van doorsnee woningen in plaats van podia of speciaal ontworpen locaties waarbij de toeschouwers zich niet alleen vergaapten aan de worstel-poses en de verbeelde speelgevechten maar ook aan de huiskamer interieurs die fungeerden als arena.
Net als bij apartment wrestling, het verschijnsel dat hij tracht te evenenaren, kiest Jamie als locatie voor zijn wedstrijden doodgewone huizen. Bij het documenteren van de worstelpartijen werkt Jamie samen met een ieder die toevallig in de buurt is en zo ontstaan verrassend verfrissende amateuristische thuisvideo’s. Jamie reisde naar Mexico City, tekende een zelfportret en gaf een opdracht aan een fabrikant die maskers ontwerpt voor professionele Mexicaanse vechters. Het resultaat is een theatrale, androgiene abstractie van de gelijkenis van de kunstenaar die zowel zijn identiteit verhult als onthult. Gekleed in een lange onderbroek verwordt Jamie tot een anoniem, tot leven gewekt karakter. Deelnemers aan de wedstrijd worden gevraagd een dialoog met Jamie te improviseren tijdens het vechten. Deze associaties geven iets vrij van een door vermomming en verkleedpartijen vertroebelde persoonlijkheid. De video’s en foto’s die gemaakt worden van de wedstrijden hebben zowel elementen in zich van een documentaire als van een rituele, gespeelde performance.

Geboren in 1969 als Adam Spiegel, woonachtig en werkzaam in LA. Zijn bekendheid en grote populariteit heeft Jonze in eerste instantie te danken aan zijn werk als filmmaker in de skateboardwereld. Jonze’s kinderlijke plezier en verbeeldingskracht zijn veel geroemd. Zijn briljante manier van kijken en filmen, het kleurgebruik en de wijze van monteren maakt dat hij ook als videoclipmaker zeer gewild is. Jonze maakte onder andere video’s voor Ween, Dinosaur Jr, REM, Daft Punk en Chemical Brothers. Zijn clip voor Sabotage van The Beastie Boys wordt beschouwd als een klassieker. Inmiddels heeft Jonze ook commercials gemaakt voor Levi’s, Nike, Nintendo en Coors bier. Being John Malkovich is Jonze’s eerste speelfilm die in november 1999 in première ging. Naast het werken met megabudgetten blijft Jonze hilarische low budget videos maken zoals onlangs voor The Rockaffeler Skank van Fatboy Slim, louter en alleen omdat hij zo onder de indruk was van dat nummer. Naast zijn film- en videowerk maakt Jonze foto’s en schrijft hij artikels, die verschijnen in GrandRoyal, het magazine van The Beastie Boys en in Juxtapoz. Jonze gaat nooit op pad zonder zijn fotocamera. Momenteel maakt hij school met zijn ‘guerilla style snaps’

Richard Kern
Zie : www.richardkern.com

Beeldend kunstenaar en criticus Jutta Koether is geboren in Keulen, Duitsland en woont en werkt in New York. Haar werk is tegelijkertijd spiritueel en intellectueel. Haar vroeger werk is bekend vanwege de fusie met literaire bronnen. Koether plaatst, soms onleesbaar, uitspraken van Freud, Walter Benjamin en René Char op haar schilderijen. Een aantal van haar schilderijen bestaat uit vele lagen terwijl andere de transparantie van waterverf hebben. Haar werk refereert vaak aan haar dubbele culturele identiteit. Zij toont haar waarnemingen als Duits kunstenaar wonend in New York. In Koether’s recente solo tentoonstelling in New York, ‘sun / / ny’ verkende zij het fenomeen van de zon. Zij onderzocht de overtuigingen en interpretaties van de zon door de culturen heen. Koether ontdekte dat er een intercultureel geloof in de kracht van de zon bestaat.

De zon is een schepper, voortbrenger, bezieler en vernietiger. In haar kleur- en materiaalgebruik houdt Koether deze aantrekkingskracht tussen de verschillende en vaak tegengestelde krachten van de zon in stand. Zoals ook het geval was met vele van Koethers vroegere werken, blijven haar schilderijen vragen oproepen. Ze zijn geladen met materiaal, eclecticisme en continuïteit, wat cruciaal is voor het doorgronden van haar werk. Koether heeft zes solotentoonstellingen gehad in de Pat Hearn Gallery in New York naast solo-exposities in Daniel Bucholz Galerie, in Galerie Sophia Ungers en Galerie Monika Spruth in Keulen, Bruno Brunnet Galerie in Berlijn en Galerie Bliech-Rossi in Graz. Koether heeft ook deelgenomen aan groepstentoonstellingen in de Verenigde Staten en in Europa.

Tony Oursler (New York, 1957) wordt beschouwd als een van de belangrijkste kunstenaars die gebruik maken van het medium video, van de generatie volgend op Gary Hill en Bill Viola. Hij werd in de jaren tachtig bekend met zijn 'low-tech', punk-achtige videotapes. Zijn video's verhalen dikwijls over goed en kwaad. Vanaf het begin van de jaren negentig heeft Tony Oursler door middel van video-installaties een vorm gevonden om het platte, afstandelijke beeld op een monitor letterlijk gestalte te geven door het beeld te projecteren op uit lappen opgebouwde poppen. Het hoofdthema is de ontleding van de menselijke psyche, met de nadruk op de meest uiteenlopende vervormingen. Het werk van Tony Oursler was en is te zien in vrijwel alle belangrijke musea voor hedendaagse kunst over de gehele wereld.
Naast zijn museaal werk maakte Oursler onder meer video’s voor Sonic Youth.

Dave Markey

Zie :  We Got Powerfilms

Geboren als Raymond Ginn in 1957. Pettibon woont en werkt in Hermosa Beach Californie.
Hij behaalde zijn Doctoraal Economie aan de UCLA in 1977 en neemt Pettibon aan als artiestennaam omdat hij zo werd genoemd door zijn vader, een schrijver. Pettibon begon zijn tekencarriere als politiek tekemaar van de Universiteitskrant van UCLA in 1975. Er volgde snel een doe-het-zelf uitgave van Captive Chains in 1978, de eerste in een reeks van meer dan honderd ruig en woest getekende stripbladen, met als onderwerpen; sex, geweld, drugs en hippies. Andere titels van zijn strips zijn onder meer Pig Cupid, Selfishness en Tripping Corpses. In 1983 begint hij verschillende grafische technieken bij elkaar te passen en door elkaar te mengen. Hij heeft zijn eerste solo-expositie in 1989 in New York bij Feature. Begin jaren negentig verandert zijn stijl van woest naar meer bespiegelend. Zijn schare bewonderaars verandert langzaam van underground naar kunstkopers. Pettibon wordt gezien als de ultieme verpersoonlijking van het zogenaamde ‘Bad Drawing’.
Vroeger vonden de kenners het niks, nu staan de fijnproevers in de rij. Zijn energieke, zwart-wit tekeningen hebben een agressieve en atonale aanblik. Zijn grootste prestatie is de allesomvattende manier waarop hij woord en beeld laat versmelten op het papier. Al doende brengt hij iets totaal nieuws tot stand ; het zijn geen prenten, geen tekeningen, geen literatuur maar een amorfe kunst die geboren is uit de vluchtige geest van poëzie, filosofie en opstandigheid. Woord en beeld zijn niet van elkaar te scheiden. Pettibon gebruikt talloze grafische technieken en visuele bronnen die refereren aan Hollywoods film-noir, stuiverroman-omslagen, stipbeelden, TV-logo’s en platenhoezen. Pettibons obsessies omvatten het sexleven van John F. Kennedy, surfers, honkbal, de bijbel, J.Edgar Hoover, Joan Crawford, Elvis, Charles Manson, de letter A, paddestoelwolken, treinen en een groot aantal lullen.Pettibon heeft meer dan 7000 tekeningen gemaakt. Hij ontwierp platenhoezen voor Sonic Youth en talloze flyers en posters voor concerten.

Lisa Rinzler is voornamelijk actief als filmmaker buiten Hollywood. Zij werkte o.a. mee aan diverse films van Wim Wenders, aan Menace To Society van de broers Hughes en aan de films van Tamra Davis. Rinzler werkt momenteel aan de afronding van een korte film waarin zij drie pubers in een psychiatrisch ziekenhuis documenteert. Elk van de drie schreef en speelde het eigen script. Het resulaat is bijzonder emotioneel en zet aan tot denken. Terwijl hun verhaal zich langzaam prijsgeeft slaagt de film er in een waarheid en schoonheid in elk van drie kids te ontdekken en vast te leggen.

Jessika Wood is geboren in Karlsruhe, Duitsland en woont sinds 19 jaar in Amerika. Zij leeft en werkt in Los Angeles, California. Haar werk werd getoond in Galerie Martin Suppan in Wenen, Spanish Kitchen in Los Angeles en Kantor Gallery in Los Angeles.

Kim Gordon (US), Rita Ackermann (HU), Sadie Benning (US), Susan Cianciolo (US), Sofia Coppola (US), Tamra Davis (US), Mark Gonzales (US), Cameron Jamie (US), Adam Spiegel (US), Richard Kern (US), Jutta Koether (DE), Tony Oursler (US), Dave Markey (US), Raymond Ginn (US), Lisa Rinzler (US), Jessika Wood (US)