Van de duistere diepten in de teksten van Morrissey die volgens de Noorse kunstenaar Lars Laumann (1977) de dood van Prinses Diana lijken te voorspellen tot een letterlijk blinkend roze collectie fantasiëen over Kylie Minogue van de Australische Kathy Temin (1968).
En van de re-enactment van een opmaaksessie van glamrockers Kiss door Iain Forsyth (1972) en Jane Pollard (1973) gestileerd naar het model van Bruce Nauman tot een tegendraads zwartwit portret van Michael Jackson door Scanner (1964). Popshop, remixing icons of massculture is een door MU samengestelde groepstentoonstelling waarin popsterren, fans en wereldhits door kunstenaars onder handen worden genomen. Nu eens geen kunstenaars die de overstap naar de clip maken, maar clips die terug het domein van de hedendaagse kunst in gezogen worden.

Voor Popshop is werk van zeven internationale kunstenaars bijeengebracht dat er in slaagt de mechanismen van de commerciële popcultuur tot op het bot te ontleden en opnieuw vorm te geven. Soms zijn niet meer dan 16 seconden van een clip genoeg om een zenuwslopend beeld te maken. Cory Arcangels (1973) dubbelprojectie Sweet 16 is zo’n beeld. Vaag herinnerend aan Warhols Chelsea Girls zet Arcangel de twee intro’s van de 10 jaar oude Guns ’n Roses clipklassieker Sweet Child O’Mine naast elkaar. Maar terwijl Slash perfect synchroon begint, haalt Arcangel in de rechtse loop, geïnspireerd door de fasering van minimalcomponist Steve Reich, een noot weg waardoor de clips langzaam uit elkaar lopen om pas na 17 minuten weer perfect bij elkaar uit te komen en opnieuw te beginnen.

Heel anders eigent filmmaker Ho Tzu Nyen (1976) zich Queens Bohemian Rhapsody toe. Met het postkoloniale Hooggerechtshof van Singapore als decor zet hij de clip om in een waar rechtbankdrama vol referenties naar de harde werkelijkheid – Singapore kent een keihard juridisch systeem waarin de doodstraf nog regelmatig valt - maar ook de kunst. Zo draagt de verdachte een Guantanamo-achtige oranje overall terwijl de rechter zich tijdens de uitspraak ontpopt tot een kardinaal die veel weg heeft van een van Velazquez’ pausportretten of zelfs een Bacon. ‘Mentale karaoke’ noemt de filmmaker zijn aanpak, omdat iedere kijker naast de bewerking die hij voorschotelt ook altijd nog zijn eigen associaties bij tekst en beeld heeft. Een proces dat past bij wereldhits.

Terwijl Arcangel beeld en geluid aanpakt en Ho Tzu Nyen zich vooral visueel sterk toont, laat Australiër Philip Brophy (1959) het beeld voor wat het is. Hij neemt simpelweg complete eighties videoclips van Elton John, Phil Collins, Billy Joel, Celine Dion, Mariah Carey en Gloria Estefan, doet niks aan het beeld, maar beperkt zich volledig tot herbewerking van het geluid. Evaporated Music noemt hij deze aanpak, waarbij het geluid dat we vaak zo vanzelfsprekend koppelen aan bewegend beeld als het ware verdampt. Wat rest is, volgens Brophy, ‘een glimmen en grommen in de arena van de seksen die popmuziek nu eenmaal is’.