Han Hoogerbrugge (41) studeerde van 1982 tot 1987 schilderen aan de Rotterdamse kunstacademie. Na zijn afstuderen werkt hij als beeldend kunstenaar in de klassieke zin, hij maakt schilderijen, tekeningen, installaties en sculpturen. In 1996 maakt hij voor het eerst een zelfportret als strip. In datzelfde jaar begint hij met het verkennen van het internet en start een website met de titel Modern Living. Hij plaatst in eerste instantie de strip op de website maar ontdekt al snel dat internet niet het juiste medium is voor een statische strip. Vanaf het moment dat hij de mogelijkheden van gif-animaties ontdekt begint hij met het maken van kleine animaties voor het internet: de Neurotica serie.

Voor de installatie ZOO, die in MU zijn première beleeft, gaat Hoogerbrugge een nieuwe uitdaging aan. In een vergelijkbare stijl van zijn korte animaties op het internet maakt hij een volledig nieuw werk, dat levensgroot geprojecteerd wordt op acht schermen van drie bij twee meter. Elk scherm toont een projectie van een interieur, een ruimte die zal lijken op een kruising tussen een behandelkamer in een ziekenhuis, een windtunnel testruimte en een kooi. In de ruimtes zitten mensen die ingekaderd en in zichzelf gekeerd ons hun tics, neuroses en dwanghandelingen tonen.

Animatiewerken op internet gaan uit van 1-op-1 communicatie. In een ideale situatie zit de gebruiker achter zijn vertrouwde computer in zijn eigen omgeving en reageert hij op en speelt met de animatiewerken. Hij bepaalt hoe lang de animatie duurt en hoe vaak een handeling herhaald wordt. Niemand kijkt mee, de gebruiker kan doen wat hij wil, hij heeft alles onder controle. Via zijn computer is het werk 24 uur per dag, waar ook ter wereld opvraagbaar.

Daarentegen wordt het publiek voor de installatie 'ZOO' uitgenodigd om op een gepaste afstand te komen kijken naar de animaties als waren het exotische ‘species’, die slechts zelden in levende lijve te aanschouwen zijn. Een hele andere situatie dan thuis dus. De gebruiker wordt bezoeker, de intimiteit van het beeldscherm thuis is verdwenen. De bezoeker bevindt zich niet langer in een vertrouwde omgeving, is nooit alleen en heeft geen enkele invloed op het verloop van de animaties. De confrontatie met de menselijke gebreken wordt publiekelijk en daardoor schaamtelozer en schrijnender. En toch zal het geen passief schouwspel worden doordat de animaties op een achthoek geprojecteerd worden waardoor het onmogelijk zal zijn om alle animaties in één keer te overzien. Een bezoeker zal altijd het gevoel hebben wat te missen en wordt zo gedwongen rond te lopen: wat gebeurt er aan de andere kant? Een gevoel dat versterkt zal worden door het geluid dat de animaties ondersteunt. Wat is dat voor geluid, waar komt dat vandaan?

 Een fysieke rondgang langs de totaalinstallatie in MU biedt een geheel andere kennismaking met het werk van Hoogerbrugge. Het nieuwe werk wordt in een galeriesituatie gepresenteerd en heeft daardoor een totaal andere impact en beleving. Naast deze grote installatie zullen bij MU ook prints en webanimaties van deze beelden op vier stand-alone pc’s te zien zijn.