How to make an Ocean (2020 - ongoing)
Kasia Molga

In de herfst van 2019 leed Kasia Molga een groot verlies. Ze huilde veel om haar verdriet te verwerken, en op een gegeven moment begon ze haar tranen te verzamelen in een kleine container. Toen begon de pandemie. Nieuwe ongemakkelijke sensaties, een gevoel van onrust en onvoorspelbaarheid zoemden op de achtergrond en versterkten haar reeds aanwezige angst. Haar tranen werden een soort kalmerende remedie, hun 'aanwezigheid' versterkt door de wetenschap dat zoveel andere mensen zich net zo voelden.

In deze tijd las ze 'Vluchten' van Olga Tokarczuk (Nobelprijs voor Literatuur 2019) die in een kort verhaal de vraag stelde 'Hoe maak je een oceaan'. Het raakte een snaar bij Molga die haar jeugd aan de open oceaan had doorgebracht, en nog altijd aan zee leeft. Ze begon zich af te vragen of het mogelijk is zeeleven te kweken in tranen. Iets levensbevestigends maken was haar manier om met verlies om te gaan - niet alleen persoonlijk of veroorzaakt door de pandemie, maar ook verdriet om het milieu.

How to make an Ocean is een reis, een ervaring van het verhaal in de vorm van een installatie, waarin het publiek wordt uitgenodigd om te kijken naar een verzameling tranen en het daarin aanwezige zeeleven. Daarnaast worden bereidwillige deelnemers, met hulp van een AI Moiroloog Bot, uitgenodigd om te proberen zelf wat tranen te vergieten.
In de ruimte zie je 30 glazen druppels - gevuld met tranen en een Noordzee-alg. Elk flesje is geplaatst in een verlicht houten frame. Op elk lijstje staat een datum, een reden om te huilen en de naam van de gastheer-alg. In dezelfde ruimte zijn er nog meer artefacten: er is een logboek met chemische strips die de samenstelling van de tranen in kleur vertalen en er is een dieetlogboek; er is een vergrootglas om de kleine flesjes met tranen en algen van dichterbij te bekijken; er is een verzameling 'traanlepels' - zilveren gereedschap voor het verzamelen van tranen.

De kleinere ruimte tegenover de tranen is een eenpersoonskamer, intiem en verduisterd, met een comfortabele leunstoel om te zitten, en een standaard met 'tearspoons', de op maat gemaakte gereedschappen voor het opvangen van tranen. Op een drieluik van schermen voor de stoel vertelt de Moiroloog Bot haar verhaal in drie hoofdstukken - het eerste deel bevat archiefbeelden van de zee begeleid door een geluid van gefluisterde historische milieuberichten; het tweede deel toont de zee met geluiden van golven; en het derde en laatste deel, dat het langst duurt, is een video van de Moiroloog Bot. Vroeger was het de taak van een moiroloog om te huilen en anderen te helpen huilen bij begrafenissen en wakes. De manier waarop Molga's Moiroloog bot zich gedraagt op deze video hangt af van de nieuwsfeed over klimaatverandering van die dag. De bot werd getraind met een sentimentanalyse methode, op een dataset beoordeeld door Molga & haar collega's, zodat het 'de behoefte om te huilen' kan beoordelen. 

De sfeer in de kleine ruimte wordt versterkt door een binaurale soundscape, gecomponeerd door Robin Rimbaud, die geleidelijk overgaat in muziek gecomponeerd door een algoritme, en getraind op samples uit Ruimbauds composities. Video en audio moet door één persoon tegelijk worden ervaren. Als deze persoon moet huilen, wordt hij uitgenodigd zijn tranen op te vangen met 'traanlepels' en ze in een klein glazen flesje te gieten.